Zgodnie z założeniami animizmu a więc i neoszamanizmu, wszystko ma swojego ducha. Dotyczy to nie tylko natury, przyrody ale i miast. Ducha może mieć nie tylko las, drzewo, jezioro. Ducha ma blok, osiedle, miasto. Słowo przestrzeń ma nieco inne znaczenie dla nich, ponieważ nie mają one typowo naszego ciała organicznego. A właściwie - ciałem dla ducha miasta jest miasto, dla ducha bloku – blok. Przenikają się nawzajem. My je przenikamy. Żyjemy w ich wnętrzu, jako część nich. Tak samo jak cząsteczki powietrza żyją w nas. Powietrze, tlen sprawia że żyjemy. Tak samo z miastem. Jadące samochody, pracujące fabryki, piekarze robiący chleb w nocy, dostawcy jeżdżący z towarem bladym świtem, karetka jadąca na sygnale. To są impulsy nerwowe organizmu miasta. Czasami fakt, że przenika nas duch a wręcz kilku/nastu może przyprawić o niemiły dreszcz na karku. To jednak uprzedzenia. To było zawsze, tylko sobie z tego sprawy nie zdawaliśmy.
Dla ducha miasta priorytetem jest równowaga. Im lepiej miasto prosperujące, im lepiej wszystko współgra ze sobą, tym duch jest zdrowszy, silniejszy. Z wielu spraw nie zdajemy sobie sprawy. Wyobraźmy sobie że podczas pojawienia się zimy, drogowcy na których tak narzekamy, nie wyjadą w ogóle. Albo nagle wyłączy się sygnalizacja świetlna. Dojdzie do zatoru na drogach, stanie ruch. Ludzie nie pójdą do pracy, dzieci do szkoły. I tak dalej. Dlatego tak ważnym dla każdego ducha jest dbanie o szczegóły. Drobiazg. Każdą drobinkę powietrza, czyli każdego z nas również.
Śpiesząc się z lub do pracy przystańmy czasami, wsłuchajmy się w szum samochodów, migotanie latarni i uśmiechnijmy się do tego, który jest esencją tego wszystkiego.
